Σε μονοπάτια δύσβατα, είδα τα πάντα όλα
ήταν πετρώματα τραχιά ήταν και φεγγοβόλα
στα μυστικά σου τα νερά σαν Αφροδίτη μπήκα
και στων ματιών σου τον βυθό τα λάφυρα σου βρήκα

Τώρα μετράω τις στιγμές που έχουν απομείνει
πρέπει να ζήσω με του χθες τη ματωμένη μνήμη
γιατί στα μάτια σου πότε δεν ήμουν ο καθρέφτης
μονάχα ένα απ’ τα εφέ , που φτιάχνει καλλιτέχνης

Απ’ το κορμί σου έκλεψα φωτιά και παραισθήσεις
δροσιά από τα χείλη σου , τον πόθο μου να σβήσεις
μ’ ένα φεγγάρι συντροφιά στις πρώτες αγκαλιές μας
κι έρωτας ακόλουθος ν’ ανθίζει στις καρδιές μας