Εγώ παράπονα δεν είχα από σένα
ποτέ δεν σου ‘δειξα το δρόμο της φυγής,
ποτέ δεν έπαψα να νοιάζομαι τι κάνεις
κι αν με τις λέξεις τους σε πλήγωσε κανείς.

Εγώ παράπονα δεν είχα από σένα
ποτέ δεν ήθελα, ποτέ να πικραθείς
τα χέρια μου άνοιγα και σ’ έκλεινα θυμήσου
από του κόσμου την κακία να φυλαχτείς.

Γι αυτό με πνίγει το παράπονο
στη μοναξιά μου κάθε βράδυ,
γιατί σε πίστεψα, σ’ αγάπησα, σε λάτρεψα
και τώρα αγγίζω το σκοτάδι.
Γι αυτό με πνίγει το παράπονο.

Εγώ παράπονα δεν είχα από σένα
ποτέ δεν σου ‘δειξα το δρόμο της φυγής,
ποτέ δεν έπαψα να νοιάζομαι τι κάνεις
κι αν με τις λέξεις τους σε πλήγωσε κανείς.

Εγώ παράπονα δεν είχα από σένα
για αυτό νοιαζόμουνα τι κάνεις και πως ζεις,
ασπίδα έβαζα το στήθος το δικό μου
μη σε χτυπήσουνε οι μπόρες της ζωής.

Γι αυτό με πνίγει το παράπονο
στη μοναξιά μου κάθε βράδυ,
γιατί σε πίστεψα, σ’ αγάπησα, σε λάτρεψα
και τώρα αγγίζω το σκοτάδι.
Γι αυτό με πνίγει το παράπονο.