ήταν για σένα. Ένα αντίο
ή, πιθανώς, ένα τα ξαναλέμε.
Πριν από αυτό, υπήρχαν ποιήματα
γραμμένα τρυφερά και βάναυσα
για άλλους· για εκείνην, βασικά,
που πήρε τη θέση σου. Ξανακοιτάζοντάς τo
καταλαβαίνεις πως αυτό
που έσκασε καυτό κι υγρό
στο στήθος σου, αυτή η ένδοξη χαρά
δεν είναι θεία δίκη.
Είναι που βλέπεις ξαφνικά
τον άνθρωπο απ’ την αρχή
που τον ξαναγαπάς μαζί
μ’ όλες τις κόγχες που έπλασε
για να χωρέσει εντός του
ανθρώπους άλλους·
και τώρα ανοίγεται μπροστά σου
σα νέα γη,
άγνωστη,
μα δικιά σου.