Ο ήλιος έπεφτε στα χρόνια μας
κι η νύχτα έκρυβε
μέσα στα δέντρα
το φεγγάρι.

Καθώς αφήναμε το ιερό στο πέρασμά μας
η λιτανεία
βάδιζ’ αργά
προς την απόλυσή της.

Ακόμη μια αποτομή της κεφαλής του Ιωάννου.
Και πλήρης ημερών ανάμεσά μας
ο γηραιός προσκυνητής
με τη μαγκούρα να στηρίζει στα πλακάκια
τη γερασμένη του πίστη
χαιρέτιζε ειρηνικά χωρίς αισθήματα πια.

Τα μαύρα μάτια –κάποτε– στο χαμηλό παράθυρο
να βελονιάζουνε κρυφές ελπίδες
πριν ανεβεί ψηλά ο κόσμος.
Τις φωτιές των δρόμων –ενίοτε– σε πλάνα αρχείου
τ’ απομεσήμερα
καθώς κοιτάζει απ’ τον έβδομο
μέσ’ από μια βαθιά ουλή
να τρέχουν τα κυνηγημένα χρόνια.
Και τους δικούς του –τώρα– με τη δική τους πια ζωή.

Γλίτωσε το κεφάλι του από πολλούς τρελούς χορούς.
Και τώρα με το στόμα του ξερό απ’ τη σιωπή
περίμενε καρτερικά στ’ άδειο του πιάτο
την ενιαύσια φάβα της γιορτής
μες στη βουή της βουλιμίας των ανθρώπων.
Κι εκεί στ’ άδειο του πιάτο προς στιγμήν
είδε να καθρεφτίζεται
το μαδημένο του κεφάλι.

Ό,τι ήτανε να γίνει έγινε.
Αυτ’ ήταν, λέει μέσα του, η ζωή.