Σ’ έναν τόπο μακρινό
είδα άσπρο γερανό
που ’παιζε με μαύρο φίδι
του θανάτου το παιχνίδι.

Να μακρύνω δεν μπορώ
λες και στήσανε χορό
τα κορμιά τ’ αγκαλιασμένα
μοιάζουν πολυαγαπημένα.

Όλα τούτα που θωρώ
είναι όνειρο θαρρώ
τ’ άγριά ’ναι μαγεμένα
και με μάγεψαν κι εμένα.

Όπως το πουλί πετώ
και γλιστρώ σαν ερπετό
μέρα με τη μέρα αλλάζω
πια με άνθρωπο δεν μοιάζω.

Απ’ του χρόνου τις ρωγμές
πεταρίζουν οι στιγμές
σύμπαντα σαν φυσαλίδες
της αυγής δροσοσταλίδες.

Για ν’ ανέβω στα ψηλά
κατεβαίνω χαμηλά
κι όσο φεύγω μακριά σου
τόσο έρχομαι κοντά σου.

Το κανάτι μου φτενό
κοίτα μέσα στο κενό
το κενό είναι γεμάτο
με τους σπόρους των πραμάτω.

Πάρε τ’ άσπρο μου φτερό
που ριγά με τον καιρό
και το μαύρο μου το λέπι
φυλαχτό για να σε βλέπει.