Ανιαρά που κυλούσαν τα χρόνια…
ανιαρά που πέρασε η ζωή.
Λευκή ισοπαλία
υπνωτισμένα σώματα
και πετρωμένα λόγια.
Επί των ερειπίων
κάτι συνθήματα μισά.
Στέρεψε η βρύση της πλατείας.
Ο Ποιητής χωρίς κεφάλι
όπως κι ο αρχαίος ήρωας.
Αποκρυπτογραφώ τα σημάδια
μέσα στη μελαγχολία των γκρίζων τοίχων.
Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν μαγικά.
Απλώς είχαμε χρώματα στα μάτια
στον ορίζοντα
και κυρίως στην ψυχή.
Κι αισθήσεις έξι.
Ήταν τα νιάτα μας
κι ο δρόμος ανοιχτός.
Τώρα αμφιβάλλω για τα πάντα
για τους πάντες
και για πάντα.
Θα κλείσω χωρίς επίθετα
με ρήματα της συμφοράς.
Πνίγομαι, σκύβω, χάνω.