Μέσα στα χέρια του κρατούσε τον ίσκιο των χεριών του.

Η νύχτα ήταν καλή – δε βλέπαν οι άλλοι πως κρατούσε τον ίσκιο του.

Ενίσχυε τη νύχτα. Φυλαγόταν. Έτσι υπολόγιζε πιότερο τους άλλους.



Η θάλασσα γύρευε ακόμη τα μάτια του – εκείνος έλειπε.

Ένα κορίτσι του κούμπωνε αργά το σακάκι του

– αυτός κοιτούσε αλλού χαμογελώντας τη μεγάλη απόσταση.



Ίσως, ψηλά, μες στην αστροφεγγιά, νάνοιγε ένας φεγγίτης

που κοίταζε τα λιόδεντρα και τα καμένα σπίτια.

Εκείνος άκουγε τη πεταλούδα που γυρνούσε στο ποτήρι του ψυχοσάββατου

και την κόρη του ψαρά που άλεθε στο μύλο του καφέ την ησυχία.