Της ακρογιαλιάς τον ήχο κόβει ένας ψαράς
Γέρος και βαθιά σκαμμένος σίγουρος μπελάς
Γεια σου μπάρμπα θες κουβέντα; Ή να φύγω πες μου
Αν στον ήλιο, λείπει η τέντα, τη γυρεύεις γιέ μου

Στις ρυτίδες μου έχω γράψει μυθιστόρημα
Ήθελα υγρό τον τάφο μα δεν μπόραγα
Να απαιτήσω απ΄τη ρουφιάνα θάνατο γλυκό
Μου ΄χει πάρει τόσους φίλους κι έμεινα εδώ
Δεν προλάβανε να κλάψουν και τους κλαίω εγώ
Φέρνει ο χρόνος την λησμονιά και την καρτερώ

Να με συμπαθάς λιγάκι, γέρο κυνικέ
Άλλα ήθελα να ακούσω της αλμύρας γιέ
Είναι οι ελπίδες μας παιδί μου που τις κάψανε
Στη στεριά και στο καρνάγιο τις πετάξανε