Στη Νοταρά, στη Φίλωνος και στην Κολοκοτρώνη,
χάσκουνε κάτι κτήρια φαντάσματα γεμάτα,
κρέμεται στο περβάζι τους απάνω στο μπαλκόνι,
μέσα σε είδωλο θαμπό, μια πόρνη μαυρομάτα.

Λάθρα ο βοριάς ο πειρατής, συχνά κάνει ρεσάλτο,
τρυπώνει στα χαλάσματα κι ουρλιάζοντας σφυρίζει,
τότε όλα πάλι αστράφτουνε σε μιας στιγμής το σμάλτο,
κι η Τρούμπα λες, ξανά η παλιά, απ την σκουριά γυρίζει.

Ανάβουνε μοναστραπίς τα πρόστυχα φανάρια,
απόβαση τ' απόβραδο κάνει ο έκτος στόλος,
δυο αλάνια στην καβάτζα τους,παίζουν ζωή, στα ζάρια,
ενώ στους δρόμους σεριανά,ο έρωτας κι ο δόλος.

Στα καμπαρέ κονσομασιόν κάνουν θλιβές αρτίστες,
στο ''Παριζιάνα''ύπουλα,αδειάζουν πορτοφόλια,
παλιοί ρεμπέτικοι ψαλμοί κυκλοφορούν στις πίστες,
και στο σοκάκι το ''Γιαχνί'',άγγελοι και διαβόλια.

Άξαφνα λάμπει ένας σουγιάς για κάποιο φάλτσο βλέμμα,
που έριξε ο Τζόνι ο κελευστής,σε μια ξανθιά τροτέζα,
κόκκινη λίμνη στο ''Κιτ Κατ'' το ναυτικό του αίμα,
αφού οπού παύει η λογική,τον λόγο παίρνει η πρέζα.

Αυτά θωρώ κι άλλα πολλά, μέσα σε θολωμάρα,
σαν επιστρέφουν τα παλιά στου νου μου την οθόνη,
μα για όλα όσα γίνηκαν,ποιος δίνει πια, δεκάρα,
στη Νοταρά,στη Φίλωνος και στην Κολοκοτρώνη;