Ως έτρωγα κι ως έπινα σε μαρμαρένια τάβλα,
ο μαύρος μου χλιμίντρισε και το σπαθί μου ερράη,
κι εμένα ο νους μου το βαλε, παντρεύουν την καλή μου,
με κάποιον άλλον τη βλογούν κι εκείνη δεν τον θέλει,
παντρευαρραβωνιάζουν την κι εμένα μ’ αστοχούνε.
Περνώ και πάω στους μαύρους μου, τους εβδομηνταπέντε.
"Μαύροι μου ακριβοτάγιστοι και μοσκαναθρεμμένοι,
ποιος ειν’ αψύς και γλήγορος, να τον καβαλλικέψω,
ν’ αστράψει στην ανατολή και να βρεθεί στη δύση;"

Οι μαύροι μου όσοι τ’ άκουσαν ούλοι βουβοί απομείναν,
κι όσες φοράδες τ’ άκουσαν έριξαν τα πουλάρια,
κι ένας γρίβας παλιόγριβας, σαρανταπληγιασμένος,
κείνος απολογήθηκε, γυρίζει και μου λέει.
"Εγώ είμαι αψύς και γλήγορος να πάγω όθε κι αν είναι.
Οπού είναι γάμος και χαρά πάνε τα νια μουλάρια,
οπού είναι πόλεμος φρικτός παίρνουν εμέ το γέρο.
Εγώ είμαι γέρος κι άχαρος, ταξίδια δε μου πρέπουν,
μα για χατίρι της κυράς να μακροταξιδέψω,
οπού μ’ ακριβοτάγιζε στο γύρο της ποδιάς της,
κι οπού μ’ ακριβοπότιζε στη χούφτα του χεριού της.
Μόν’ δέσε το κεφάλι σου με δυο με τρία μαντήλια,
και σφίξε τη μεσούλα σου με δυο με τρία ζουνάρια,
να μη σε φάει η βουή και ντραλιστείς και πέσεις.
Και μη σε πάρει κουρτεσιά και βάλεις φτερνιστήρι,
και θυμηθώ τη νιότη μου και κάμω σαν πουλάρι,
και σπείρω τα μυαλούδια σου σ’ εννιά μοδιώ χωράφι."

Στρώνει γοργά το μαύρο του, γοργά καβαλικεύει.
Δίνει βιτσιά του μαύρου του και πάει σαράντα μίλια,
και μεταδευτερώνει του και πάει σαρανταπέντε.
'Στη στράτα νοπού πήγαινε το Θιον επαρακάλη.
"Θέ μου να βρω τον κύρη μου σταμπέλι να κλαδεύει."
Σα χριστιανός που το `λεγε, σαν άγιος εξακούστη,
κι απάντησε τον κύρη του, που κλάδευε στ’ αμπέλι.
"Καλώς τα κάνεις, γέροντα, το τίνος είν’ τ’ αμπέλι;
Της ερημιάς, της σκοτεινιάς, του γιου μου του φευγάτου.
Σήμερα της καλίτσας του της δίνουν άλλον άντρα,
εψές επήραν τα προικιά και σήμερα τη νύφη.
Παρακαλώ σε, γέροντα, αλήθεια να με δώσεις,
τάχα θα φτάσω στη χαρά, θα φτάσω και στο γάμο;
Αν έχεις μαύρο γλήγορο στο σπίτι τους προφτάνεις,
κι αν είν’ οκνός ο μαύρος σου στην εκκλησιά τους βρίσκεις."
Δίνει βιτσιά του μαύρου του και πάει σαράντα μίλια,
και μεταδευτερώνει του και πάει σαρανταπέντε.
Στη στράτα νοπού πήγαινε το Θιον επαρακάλη.
"Θε μου να βρω τη μάνα μου στον κήπο να ποτίζει!"
Σα χριστιανός που το `λεγε, σαν άγιος εξακούστη,
κι ευρήκε τη μανούλα του που πότιζε τον κήπο.
"Ώρα καλή, γερόντισσα, το τίνος ειν’ ό κήπος;
Της ερημιάς, της σκοτεινιάς, του γιου μου του φευγάτου
που σήμερα η γυναίκα του θα πάρει νάλλον άντρα,
εψές επήραν τα προικιά και σήμερα τη νύφη.
Πες μου να ζεις, γερόντισσα, φτάνω κι εγώ στο γάμο;
Αν εχεις μαύρο γλήγορο, στο σπίτι τους προφτάνεις,
κι αν ειν’ οκνός ο μαύρος σου, στην εκκλησιά τους βρίσκεις."

Δίνει του μαύρου του βιτσιά στη χώρα κατεβαίνει.
Εκεί σιμά, εκεί κοντά στο σπίτι του να φτάσει,
ο μαύρος του χλιμίντρισε κι η κόρη αναστενάζει.
"Τι έχεις, κόρη μ’ , και θλίβεσαι και βαριαναστενάζεις,
τα ρούχα σου δεν είν’ καλά, ή τα φλωριά σου λίγα;
Φωτιά να κάψ’ τα ρούχα σου και λάβρα τα φλωριά σου,
τι ο μαύρος που χλιμίντρισε σαν του καλού μου μοιάζει.
Αν ειν’ ο πρώτος άντρας σου να βγω να τον σκοτώσω.
Δεν ειν’ ο πρώτος άντρας μου να βγεις να τον σκοτώσεις,
μόν’ είν’ ο πρώτος μου αδερφός, μου φέρνει τα προικιά μου.
Αν είν’ ο πρώτος σου αδερφός, έβγα να τον κέρασεις."
Χρυσό ποτήρι νάρπαξε να βγει να τον κεράσει.
"Δεξιά μου στέκα, λυγερή, ζερβά μου πέρνα, κόρη."
Το μαύρο του χαμήλωσε κι η κόρη απάνω ευρέθη.
Βγάλλει και το χρυσό σπαθί και τ’ αργυρό μαχαίρι,
δίνει του μαύρου του βιτσιά κι επήρε χίλια μίλια,
μηδέ το μαύρον είδανε, μήτε τον κορνιαχτό του.
Οπού είχε μαύρο γλήγορο νείδε τον κορνιαχτό του,
κι οπού είχε μαύρο κι είν’ οκνός, μηδέ τον κορνιαχτό του.