Η μέρα κλέβει τα όνειρα, κι η νύχτα τα επιστρέφει
κι ο Χάρος για δυο τάλιρα τη μοίρα μου ζηλεύει
τη μια μ’ αφήνει όνειρα την άλλη μ’ αφεντεύει
κι ένα καφέ γλυκάλμυρο χωρίς μιλιά μου φέρνει.

Ψυχή μου εξαγνισμένη στη τέφρα του καφέ
γουλιά-γουλιά σε πίνω Σάββατα, Κυριακές
Ψυχή μου εξαγνισμένη στα πέρατα της γης
άσε με να σ’ αγγίξω πριν φύγεις και χαθείς.

Χρησμό ποτέ δεν άκουσα, στου πόνου το μελτέμι,
κι ο φόβος για δυο δάκρυα τα μάτια μου όλο κλέβει
τη μια μου δίνει λάφυρα, την άλλη μου τα παίρνε,
κι ένα φλυτζάνι γυάλινο με έναν καφέ μου στέλνει.