Σέρνει ο μπαγάσας ο καιρός απ’ τα λουριά
την επικείμενη του κόσμου μοναξιά
και φυλακίζει τις στιγμές,
των τραγουδιών τις ηδονές
σε μια οθόνη,
ψάχνοντας χρώμα στις σκιές,
το φως τυφλώνει

Πόσο εκλείπει πια η ανθρώπινη επαφή
σε μια συνάφεια διαδικτυακής λαχτάρας
χθες βράδυ πλήγωσε η φωνή σου τη σιωπή
και τη βουβή ερημιά, τ’ ακόρντα της κιθάρας

Είχα να νιώσω τέτοια μέθη από παιδί
μιας κι όλα ‘γιναν σε μια οθόνη, αναρτήσεις
για μας φυλάω αυτή τη ζωντανή στιγμή
θέλω κι εσύ μακριά απ’ το φως να την κρατήσεις

Σπρώχνει ο μπαγάσας ο καιρός με μαστοριά
τη βαρυσήμαντη στιγμή στη λασπουριά
αιχμαλωτίζει τις χαρές
και των ανθρώπων τις πληγές
σε μια οθόνη,
ψάχνοντας ήλιο στις αυλές,
το φως φιμώνει