Μουσική, στίχοι, ερμηνεία Μάνος Μοναστηριώτης

Με τα μάτια κλειστά, μια βουτιά από ψηλά και τα δόντια σφιγμένα
Δεν υπάρχει κανείς, τεντωμένο σκοινί για να φθάσω στο τέρμα
Είναι ο δρόμος στενός και δε βλέπω το φως που τον κόσμο τυφλώνει
Πώς θα βγω από δω, ποιος κρυφός αριθμός τη ζωή ξεκλειδώνει

Μάτια στη γωνιά κρυμμένα, μας μετράνε ένα ένα
Την αλήθεια και το ψέμα, μαύρος ουρανός
Ό,τι ζούμε το χρωστάμε, κι απ’ τα χέρια μας γλιστράνε
Οι αγάπες και τα χρόνια σαν χαρταετός

Είναι οι ίδιες φωνές που σου λένε πως φταις, μια ξεκούρδιστη μπάντα
Να γελάς και να ζεις σε στημένη γιορτή, ξεφτισμένη γιρλάντα
Ποιος κρατάει το κλειδί, ποιος γελάει στη σιωπή, ποιος θεός μας ζηλεύει
Πως θα βγω από δω, ποιος κρυφός αριθμός τη ζωή μου μαντεύει

Ό,τι ζούμε απόψε μ’ αρρωσταίνει, άλλαξε και πάλι ο καιρός
Δως μου ένα δρόμο που να μένει πάντα άδειος, μακρινός
και να μας περιμένει