Χρόνια τη βέρα έκρυβες
με κόμπο στο μαντήλι
και σαν τσιγάρο έστριβες
τα λόγια σου στα χείλη.

Τα χέρια σου στο δέρμα μου
σαν θημωνιές στον κάμπο
κυλάνε μες το αίμα μου
και στο σκοτάδι λάμπω.

Σκούριασε η παραμάνα
που ’κρυβες τον πόνο μάνα
μη σε δω και λυπηθώ
και σαν ρόδο μαραθώ.

Τα χέρια αυτά μου μάθανε
να κάνω το σταυρό μου
και με πηλό μου πλάσανε
τη μοίρα στο πλευρό μου.

Τα δάχτυλά σου φύτρωσαν
μες τα δικά μου χέρια
κι απ’ τον καιρό με λύτρωσαν
κι ας είχα άλλα ταίρια.

Τα χέρια αυτά που ρήμαξαν
μέσα στα ξένα σπίτια
σαν άγγελος με φύλαξαν
απ’ του καημού τα δίχτυα.

Αυτά τα χέρια με κρατούν
ακόμη μες το λίκνο
στα μάτια μέσα με κοιτούν
μες τον βαθύ μου ύπνο.