Ξέρω καρδιά μου πως τη θες
ματώνεις μέσα σου και κλαις
θέλεις κοντά της να γυρίσεις,
πρέπει να νιώσεις δυνατή
ούτε στιγμή να μη λυγίσεις.

Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
και με το βλέμμα στο κενό
ψάχνω να βρω τον εαυτό μου,
τόσα αμέτρητα γιατί
που μου θολώνουν το μυαλό μου.

Πόνεσα, έκλαψα, λύγισα
τα λογικά μου χάνω.
Έσπασα, ξέσπασα και πίστεψα
πως είσαι απ’ το Θεό πιο πάνω.

Όλα ακατάλληλα μα σ’ αγαπώ παράλληλα
κι ας ξέρω ότι κατά βάθος με πονάει,
πως άμα ραγίσει μια καρδιά τίποτα πια δεν την κολλάει.

Όλα ακατάλληλα μα σ’ αγαπώ παράλληλα
κι αυτό είναι μάτια μου που τόσο με τρελαίνει,
το ένα με κάνει για να ζω τ’ άλλο για να με πεθαίνει.

Παλεύει ο νους μου με σκιές
ακούω γύρω μου φωνές
να ψιθυρίζουν το όνομά σου,
πέταξα ρούχα μου παλιά
που ‘σαν ακόμα τ’ άρωμά σου.

Πόνεσα, έκλαψα, λύγισα
τα λογικά μου χάνω.
Έσπασα, ξέσπασα και πίστεψα
πως είσαι απ’ το Θεό πιο πάνω.

Όλα ακατάλληλα μα σ’ αγαπώ παράλληλα
κι ας ξέρω ότι κατά βάθος με πονάει,
πως άμα ραγίσει μια καρδιά τίποτα πια δεν την κολλάει.

Όλα ακατάλληλα μα σ’ αγαπώ παράλληλα
κι αυτό είναι μάτια μου που τόσο με τρελαίνει,
το ένα με κάνει για να ζω τ’ άλλο για να με πεθαίνει.