Τίποτα δεν θέλω να θυμάμαι,
τώρα τίποτα,
τα βήματα σου ένοχα και ύποπτα,
κόμπος έγινε η αγάπη και θυμός.

Σύννεφα απλώνει η μοναξιά
και βραδιά εφήμερα,
κορμιά δίχως ψυχή, θηρία ανήμερα
κι ο χρόνος πάλι γίνεται εχθρός

Άσε με να ζήσω,
απόψε έχει νυχτώσει πιο νωρίς,
το βλέμμα έχει παγώσει πήγε τρεις
κι εγώ σε ένα τηλέφωνο μπροστά.

Άσε με να ζήσω
εσύ έλεγες οι δυο μας ή κανείς,
πως μοιάζουμε σταγόνες της βροχής
και τώρα δεν υπάρχεις πουθενά.
Τελείωσε το πια οριστικά.

Τίποτα καλύτερα μην πούμε
τρέξε γρήγορα στα όρια της φυγής σου.
Αναμφίβολα φυσάει η ανάγκη
κόντρα κι ο καιρός
κι ο χρόνος πάλι γίνεται εχθρός.