Έντεκα και δέκα κι έξω έχει παγωνιά
έπιασε μια μπόρα, θεέ μου τόσο ξαφνικά.
Μαύρος ουρανός θυμώνει
για μια αγάπη που ‘ναι μόνη
και φοβάται μες στη σκοτεινιά.
Κάθε στάλα ένα δάκρυ
και εις των ματιών την άκρη
σ’ ένα βλέμμα που ‘χει μοναξιά.

Αγάπη έγινες γυαλί και μ’ έκοψες στα δυο
έσβησες το χρόνο μόνο μ’ ένα αντίο,
ένα σου λεπτό κι ένα τσιγάρο θυμάμαι σου ‘ταν αρκετά.
Αγάπη έγινες βοριάς κι έφυγες μακριά μου
άγγιξες μονάχα λίγο τα μαλλιά μου
κι ύστερα σε άγνωστα ταξίδια αποφάσισες να πας.

Έκλεισα τα μάτια και σε ξανασκέφτηκα
να ‘ξέρες καρδιά μου πόσο σ’ ερωτεύτηκα.
Κι όλα ξαφνικά γυρνάνε
μες στο χθες και με πονάνε
τη στιγμή που μου ‘πες ως εδώ.
Κι όμως θα σε περιμένω
μ’ ένα όνειρο κρυμμένο
και στα χείλη μ’ ένα σ’ αγαπώ.

Αγάπη έγινες γυαλί και μ’ έκοψες στα δυο
έσβησες το χρόνο μόνο μ’ ένα αντίο,
ένα σου λεπτό κι ένα τσιγάρο θυμάμαι σου ‘ταν αρκετά.
Αγάπη έγινες βοριάς κι έφυγες μακριά μου
άγγιξες μονάχα λίγο τα μαλλιά μου
κι ύστερα σε άγνωστα ταξίδια αποφάσισες να πας.