Στους αστραγάλους της μέρας
φαίνεται καθαρά πια η υπογραφή του κακού
δέσμιοι της κάθε ώρας, σκλάβοι της νύχτας
δεμένοι στα κάγκελα του κρεβατιού
μια φυλακή, μια απειλή εκεί έξω
ένας μίμος του θανάτου είναι
κι όλα μαζί πάντα σ’ ένα βλέμμα ασθενείας
χωρίς να έχεις κάπου ν’ ακουμπήσεις
αποκλεισμένοι μέσα στο όνειρο του τίποτα
άλλοι τον είπανε φθόνο, φαρμάκι του αέρα
αυτόν τον ασταμάτητο ρόχθο
αλλά ποια πόρτα άραγε
από το πρωί της οργής
ως το σκοτάδι της ερημιάς να ’ναι ανοικτή
να μας περιμένει άδολα
ένα κοτσύφι μόνο, κτυπημένο ύπουλα
αίματα γεμάτο, στον ύπνο μας
κάθε τόσο μας γνέφει
ποιο παράθυρο άραγε
να μένει ακόμη ορθάνοικτο στον κόσμο
μα δεν είναι ερώτηση τώρα αυτή για μας
μόνο δηλητήριο, ναι
μόνο δηλητήριο είναι
διότι έτσι αναπνέουμε τον εχθρό.
Γύρισες ξανά πλευρό κι είδες
την Παρασκευή θυσία
το Σάββατο λάφυρο του δαίμονα.