Ακούς το χορτάρι να μεγαλώνει;

ρωτούσε ο κύριος Κοσμάς Νικολαΐδης
1978, απόγευμα στη Νέα Ιωνία
οι δυο μας με λεμονάδα στον κήπο του·
άφησα όπως εκείνος την πολυθρόνα
πλάγιασα στο χώμα
–η ομοιότητα θανάτου φανερή–

ακούω μαζί με το χορτάρι απάντησα
τ’ αστέρια που έπεσαν και δεν βρίσκουν
φτερά για να γυρίσουν πίσω.