Τα χέρια που με πήραν από τη βρεφοδόχο
ήταν μιας μητέρας που μεγάλωσε άλλα έξι παιδιά.

Σαν τα κλωνάρια ψηλής λεύκας που γέρνουν ελαφρά στον αέρα της πόλης
φαντάζει ακόμα η ζωή μας, σκορπισμένη καθημερινά μέσα στα σκιερά πεζόστρατα.

Τα πρόσωπά μας πάντα αλλοιωμένα μέσα στο τζάμι της βιτρίνας,
όπου στεκόμαστε μήπως και καταδεχτεί ο ανώνυμος πελάτης
και μας χαρίσει κάποιο κέρμα για να περάσουμε τη μέρα
με υπομονή ίσαμε την κρύα νύχτα κάτω από τη Γέφυρα των Λιοσίων
καλυμμένοι με χαρτόνια που νοτίζει η βροχή και ξεραίνει ο ήλιος.

Κάτω από τη σκέπη της γέφυρας μετράμε τα διερχόμενα αυτοκίνητα,
μέσα στην τερπνή καταφυγή της περιμαζεύουμε κάθε απόγευμα σκέψεις και κινήσεις της ζωής
έχοντας για συντροφιά μικρά παιδιά, διχασμένα ανάμεσα στη χαρά και τον λυγμό
να παίζουν αφοσιωμένα το παιχνίδι τους.

Ανταλλάσσοντας οι ανώνυμοι πολίτες
το καθήκον του εφησυχασμού
με κέρματα λίγων λεπτών σε τρυφερές παλάμες
διατηρούν ακόμα μια μέρα τη νάρκη.