Στον κόσμο τούτο η διαδρομή
δίνει στον άνθρωπο αφορμή
ένα κερί να κουβαλά ευθύς σαν γεννηθεί.
Στον χαλασμένο τον καιρό
Να το προσέχει σα μωρό
Τη φλόγα του να την κρατά ποτέ να μη χαθεί.

Κι αν περπατά σ’ ανηφοριές
κι άμα πηδάει ξερολιθές
να προστατεύει το κερί πριν σβήσει η φλόγα του.
Όπως φυλά η μάνα η Γη
από το βράδι ώς το πρωί
στα σωθηκά της το σπειρί πριν δέσει η ρώγα του.

Στο πρώτο ξεροβόρι του
κάτω απ το πανοφόρι του
εκεί που ο αέρας σταματά να κρύψει το κερί.
Στην καταιγίδα, στο χιονιά
μπρος στο ληστή και στο φονιά
τη φλόγα του να την κρατά να μείνει ζωηρή

όμως ποτέ μη λησμονεί
στην άρνηση, στην προσμονή
ότι η φλόγα στο κερί είναι για ζεστασιά.
Κι έχει σκοπό να δίνει φως
ν’ ανοίγει η αγάπη σαν ανθός
γιατί είναι φλόγα ιερή και όχι πυρκαγά.

Στο τέλος της η διαδρομή
δίνει στον άνθρωπο αφορμή
να’ χει αναμένο το κερί μετά το θάνατο.
Θα’ ναι για κείνους που ποθούν
στον κόσμο τον καλό να’ ρθουν
ριγμένη άγκυρα, γερή, στο χθες το αθάνατο.