Σκέψου κι έμενα, είπε, σ’ αυτά τα κίτρινα τοπία
στους σκουριασμένους ναύσταθμους, στα έρημα εργοστάσια
που κατάντησαν φωλιές πελαργών κι αρχαίων μηχανημάτων

Σκέψου κι έμενα δίπλα στα σκιάχτρα με τα κουδούνια, ίδια φαντάσματα – λεπρών -πόσα ν’ αντέξω
σκέψου κι αυτό το άλογο που ήρθε στο μπαλκόνι μας χθες το πρωί
και μας χτύπησε την πόρτα, τον άνθρωπο
με τις μωβ πιτζάμες που περίμενε στη στάση και μας χάρισε ένα ψωμί, σκέψου κυψέλες

Σκέψου κι εμένα, είπε, πίσω απ’ τα λευκά σεντόνια που κάποιος άπλωσε
σ’ ένα σκοινί πιασμένο στα δοκάρια ενός χειροποίητου τέρματος στον κήπο σκέψου κι εμένα
μπροστά σ’ αυτό το επιούσιο ψωμί
γιατί προσεύχομαι