Ίσως κι ο νους κουράστηκε·
απ’ το παράθυρο παρατηρώ ίδιες εικόνες
και κάνει ίδιες σκέψεις, τις ίδιες πάνω-κάτω ώρες.
Ίσως να φταίει το αδυσώπητο οχτάωρο
ή η επιστροφή με λεωφορείο·
εκεί που ασφυκτιά η αναπνοή,
που οι αγκώνες ενοχλούν ξένα πνευμόνια,
οι μύτες των παπουτσιών ακουμπούν λαθραία ξένα πόδια
κι οι χειρολαβές εκλιπαρούν για ένα στιβαρό χέρι να σωθούν,
να κρατηθούν για λίγο χρήσιμες.
Ο ίδιος πάντα κλειστός βρόγχος από τέρμα σε τέλμα
– απόσταση ενός γράμματος τρομαχτική.

Η ίδια φωνή ν’ ανακοινώνει τις ίδιες πάντα στάσεις.
Κι είναι εδώ που κατεβαίνω με την ίδια πάντα σκέψη
να ‘μουν, μια στιγμή, οδηγός εκτός γραμμής!
μα τόσα χρόνια μ’ εκπαίδευαν να μείνω επιβάτης.
Επόμενη στάση — Next stop, Γέφυρα.