Είμαι ο αναγνώστης στο ψαλτήρι του όρθρου.
Εκφωνώ το πένθος για το απροστάτευτο· τόσα
τραγούδια στην άκρα ταπείνωση τους.
Των αγίων ο ρυθμός κρατά τη σιωπή . Ψίθυρος
πλάγιος, καθώς οι νεωκόροι ξεριζώνουν στίχους
για τ΄ ανθοδοχεία του Ναού.
Ό, τι αντηχεί σε Προνάρθηκα και Νάρθηκα δεν είναι
παρά οι έγχρωμες σκιές του μαρτυρίου. Ραφές μύριες
δακρύζουν αρματωσιά την αρματωσιά.
Μισοκλείνω τα μάτια, παίρνω τη θέση του κριτή.
Πίσω απ΄ τα βλέφαρα οι υποθέσεις αναδεικνύουν
το αληθές: μα, λόγοι ευρωτιώντες; Ναι· λόγοι
ευρωτιώντες. Μια παρά φύση ελαφρότητα
στις εποχές της λάσπης.
Με πνίγει αυτό το κάτι που λιμνάζει,
εδώ, καθέτως.
Λυπάμαι τους μέγιστους ποιητές.
Καλύτερα αναπαύονται
οι ελάσσονες.