Πλησίασα τόσο πολύ
μα στο τέλος δεν τόλμησα,
στις κραυγές μιας γέννας
το φως αγκάλιασα,
έζησα τις νύχτες της ανοχής
κρύφτηκα μέσα στις ρίζες μου.
Θα μπορούσα να γίνω μια πέτρινη γέφυρα
φως και σκοτάδι μαζί,
ο στεναγμός σ’ ένα άδειο δωμάτιο,
ν’ απελευθερώσω ένα δάκρυ
πέρα απ’ την πικρή θάλασσα.
Πλησίασα τόσο πολύ
μα στο τέλος δεν τόλμησα,
σ’ ένα χαμόγελο
έκρυψα την οργή μου,
χείλη άγγιξα που έσταζαν κραυγές
φιλιά που δεν άγγιξαν κανέναν.
Στο βάθος , τα βάραθρα ξεθώριασαν
αλλάζει ο αέρας πέρα απ’ τα βουνά,
τόσες ζωές ξεχασμένες που μετράνε το μάταιο
τόσα χρόνια που χωράνε σε λίγες στιγμές.
Πλησίασα τόσο πολύ
μα στο τέλος δεν τόλμησα.