Σε σκουριασμένες διαφάνειες
μέσα από το ελάχιστο φως
την τελευταία ένταση αναπνέω
γνέφοντας σ’ ότι πίσω μου αφήνω.
Το καλοκαίρι κοντοστέκεται
λίγο πριν σβήσει
μέσα στην τέφρα του
απλώνοντας δάκρυα
πάνω στο γκρίζο της απουσίας
ενός ανύποπτου έρωτα.
Μια θάλασσα με γεύση λησμονιάς
που σκορπά τριγύρω
τραβά τις μέρες μακριά σου.
Τραγούδι σιγανή βροχή
μαύρο κατάστιχο
σ’ ένα συρτάρι κλειδωμένο
πυκνώνει κάθε τόσο το σκοτάδι.
Στους τοκετούς του δειλινού
χρυσά λαμπιόνια στη σοφίτα,
στα ακροκέραμα
στερνό φιλί τροχίζει ο άνεμος
αίμα φυγής σ’ ένα παιχνίδι
τυλιγμένο μέσα
στη λάμψη της πυράς σου.