Ο φεγγίτης γεμάτος με πρόσωπα
και το σπίτι χρόνια ανέγγιχτο
να ξεψυχάει στην έρημη πλατεία.
Μιλάμε με τον καιρό πίσω μας
μιλάμε μ’ αυτούς
που λείπουν από κοντά μας
πυρώνοντας τις αντοχές μας
με τις ανάσες μας
που κάποιες φορές λυγίζουν στον άνεμο.
Φτάσαμε μακριά, πολύ μακριά.
Στην άκρη της πλατείας
βλέπουμε τις μέρες να μεγαλώνουν
ζούμε τον πόνο της θάλασσας
καθώς γερνάει το βράχο
και χάνουμε τη ζωή μας προτού τελειώσει.
0α ξαναγεννηθούμε όμως κάπου αλλού
όταν η κοσμική σκόνη θα χαθεί
όταν θα λειώσουν οι πάγοι
όταν θα τελειώσει η εποχή των αστεριών.
0α περιπλανηθούμε ανυπεράσπιστοι
μέχρι να βρούμε ξανά το γόνιμο χώμα
όταν ο ήλιος θα γυροφέρνει πάλι στις γειτονιές
όταν η ζωή θα μας δίνει αυτό που μας αξίζει
και πάντα κάποια γυναίκα θα μας περιμένει.