Φύγαν οι άγγελοι και βγήκαν στα βουνά
τώρα οι δαίμονες λυμαίνονται την πόλη
‘μειναν αγάλματα κι ερημωμένα σπίτια
κι εσύ το πλήθος συλλογιέσαι που πηγαίνει
σ’ ένα κοπάδι που η σφαγή το περιμένει.

Κασσάνδρες καθορίζουν την πορεία σου
σ’ ακολουθία με χρησμούς και διαλέξεις
κι αξιοπρέπεια που πρέπει να διαλέξεις,
μα στην ψυχή σου αιμορραγούν οι αυταπάτες
κι όλες οι λέξεις που ‘ναι ψέματα γεμάτες.

Ενοχλημένες οι φωνές των αφεντάδων σου
ουρλιάζουν λέξεις και ψεύτικους επαίνους
πως τα καλύτερα δεν ήρθανε ακόμα.
Παρηγοριά τα χρώματα στ’ άδειο τραπέζι
μια τραγωδία στη σκηνή που ακόμα παίζει.

Κασσάνδρες καθορίζουν την πορεία σου
πάνω στον τάφο σου του φθινοπώρου φύλλα
ουρλιάζει η θάλασσα και λόγια καταπίνει
χιλιάδες λόγια βουτηγμένα στην ελπίδα
κι οι αργοναύτες ξεχασμένοι στην Κολχίδα.