Είκοσι χρόνια και μια στιγμή
αυτό ήταν όλο
και μια αλήθεια που ποτέ δεν είπαμε,
καράβι σ’ άγονη γραμμή
μέσα στο κύμα
μπροστά μας βράχια που δεν είδαμε.

Κι όλα τα βράδια, αυτά που θα ‘ρθουν
θα τριγυρνάμε μοναχοί στα όνειρα μας,
θα είναι βράδια που τ’ αδιέξοδα
θα σβήσουν τα φεγγάρια της καρδιάς μας.

Στ’ άσπρο πουκάμισο μαύρος λεκές
θα σε θυμίζει
κι η νοσταλγία θα κυλάει μέσα στο αίμα,
τ’ αστέρια πήρανε φωτιά
και στάχτη γίνανε,
τίποτα τώρα δεν είναι σαν και σένα.

Σβήνει τα φώτα η γειτονιά
κλειστά παράθυρα
και τα σεντόνια παγωμένα στο κρεβάτι,
μια μουσική ψιθυριστά
που λέει γλυκόλογα,
άδεια η ζωή χωρίς συνεπιβάτη.