Σπρώχνοντας τον καιρό,
χωρίς να τα χαρούμε,
περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια
κι έπειτα πάλι
σπρώχνοντας τον καιρό
περάσαμε τα χρόνια της ακμής.

Το χρόνο που μας δόθηκε
τον διανύσαμε με περιφρόνηση
πιστεύοντας
πως τα καλύτερα
δεν έχουν έρθει ακόμα.
Σπάταλα κι άσωτα φερθήκαμε
με άλλα λόγια.

Τώρα
που βλέπουμε την έξοδο
να αχνοφαίνεται στο βάθος,
κάνουμε λίγο κράτει,
μήπως τυχόν
στο χρόνο που μας απομένει
γίνει κανένα θαύμα,
διότι
τα καλύτερα δεν ήρθαν,
πεισματικά παρέμειναν
στην υποθετική διάστασή τους.

Και ο καιρός
λες και αφηνίασε τελευταία,
τρέχει σαν άλογο ιπποδρόμου
προς το τέρμα,
με τίποτα δεν συγκρατείται πια.