ιπλανές στο θρανίο
έξι χρόνια στο γυμνάσιο.
Χώρισαν υστέρα οι δρόμοι.
Σπουδές κι οι δυο,
γάμο μετά η μια,
σπίτι, παιδιά, δουλειά.
Καριέρα και ταξίδια η δεύτερη,
και στα τελευταία η αρρώστια της.
Ανήμερα τής γιορτής της,
Δεκαπενταύγουστο,
έφυγε.
Κι έκλεινε τους έξι μήνες
ο άντρας τής άλλης τότε…

Στο ίδιο θρανίο έξι τάξεις.
Τριάντα τόσα χρόνια πριν.
Τα χώρεσε όλα μια στιγμή,
όταν της ανακοίνωσαν το νέο στο τηλέφωνο
και κατακερματίστηκε ο χρόνος
και μπερδευτήκαν τα κομμάτια του σαν σ’ όνειρο.
Και βρέθηκε,
έφηβη και μεσήλικη μαζί,
καταμεσής
στη σχολική αίθουσα,
να στέκει δίπλα μόνη.
Με μια άδεια θέση στη ζωή
και στο θρανίο δίπλα της.