Η Αφροδίτη
κινείται σε άγνωστο μέρος.
Είναι στη χώρα των ονείρων.
Διαβάζει το γαλάζιο κύμα
σιμά στην πέτρα του Ρωμιού.
Δρόμος γεμάτος κοχύλια.
Συνείδηση γεμάτη βότσαλα.
Βουβή και σκυθρωπή κοιτά
το γιασεμί στην εξώπορτα
και τον κυμάτισμά της γαλανής σημαίας.

Μετακινεί την πολυθρόνα
για να βουλιάξει πιο άνετα.
Η θεϊκιά της ομορφιά θαμπώνει.
Την σχολιάζουν πανσέδες και βιολέτες.
Πηγαίνει στον κήπο και κόβει
έναν κλωνίν βασιλιτζιάν.

Σιμώνει το παράθυρο και κάθεται.
Την σκεπάζει ένα πέπλο τρυφερότητας.
Από το βάθος προβάλλει
ένας νέος.
Την ζυγώνει, κοιτάζονται, αγκαλιάζονται
κάτω απ’ τον ήλιο
στα πράσινα φύλλα
στα εαρινά λουλούδια
στο κελάδημα των πουλιών.
Κορδέλες – νήματα ξετυλίγονται.

Αποχωρούν,
Σκηνές μουσικότητας κι ερωτισμού.
Βλέπουν τα τείχη
παλιάς και νέας πόλης,
την γκρεμισμένη πόρτα,
τη γυάλα με τα βάρια,
το πιάτο στο τραπέζι,
την Πράσινη Γραμμή
και απορούν.