Λοιπόν θυμήθηκα ένα αρχαίο παραμύθι
με ένα πανέμορφο παιδί και ένα σερίφη
Ο σπόρος είπαν πως του εξύβρισε τα ήθη
και αυτός σημάδεψε και του ‘ριξε στα στήθη

Και σφηνώθηκαν σε μπουκάλια τα τραγούδια
όλου του κόσμου, οι ομορφιές μα και ο θυμός
Μας βομβαρδίζαν αστραπές κακών ανθρώπων
Μα είχε μια δύναμη εκείνος ο λυγμός

Ξέρω τι έκανες εκείνο τον Δεκέμβρη
Τον πιο ζεστό της παγωμένης μου γενιάς
Ξέρω που έβλεπες και ποιον υπηρετούσες
και οι πέτρες ξέρανε «η πατρίδα είναι ο φονιάς».

Κοράκια κράζανε, αέρια και τρόμος
τάχα τα μάτια μας κατεύθυνε ο φθόνος
Όποιος δεν ήτανε μαζί μας ήταν μόνος
Έτσι όπως ήτανε και ο κάθε αστυνόμος