Απ’ το χαμόγελο μου
μια πίκρα σιγοστάζει
και μια μελαγχολία
φθινοπωρινή
η ελπίδα σιγοσβήνει
στο πέρασμα της νύχτας
κι ένας ρυθμός τη ντύνει
σαν μαρμαρυγή
(ρεφρέν) ―
Ότι μας πλήγωσε πολύ
στη σκέψη τριγυρνάει
γιατί αλλού τα όνειρα
και αλλού η αγάπη πάει
Ξαποσταμένος έρωτας
πάλι μας κυβερνάει
ιχνηλατεί το πάθος μας
και τη πόρτα μας χτυπάει „
Κομμάτια από το εγώ μου
σκουπίδια μες στο δρόμο
μπερδεύουνε το βήμα
και το μυαλό εσύ
παλιάς αγάπης σμάλτο
σαν φυλαχτό κρατάω
σαν ακριβό κοράλλι λευκό
και πορφυρό
(ρεφρέν)
Απ’ το παράθυρο μου
βλέπω να προσπερνάει
μισό το φεγγαράκι
σε νύχτα μακρινή
και μια λεπίδα αγγίζει
τα στήθια και πονάει
γλυκά ο νους γυρίζει
και ψάχνει να σε βρει