Μυρωμένο φυσούσε τ’ αγέρι,
ήσαν κάτασπρες οι λεμονιές
κι εφτερούγιζαν σ’ όλα τα μέρη
γοργά χελιδόνια που χτίζαν φωλιές.

Μεθυσμέν’ απ’ την αύρα τ’ Απρίλη
ένα ζεύγος φιλιόταν γλυκά
κι ένας γέρος με τρέμοντα χείλη
τους χαμογελούσε μελαγχολικά.

Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν..
Σαν τραγούδι ερωτικό, σαν αστέρι διαβατικό
κι όταν είναι φευγάτα, πίσω ποτέ δε γυρνούν,
όπως δε γυρνά μια στιγμή
στην πηγή το ποτάμι που τρέχει μ’ ορμή.

Το Βιεννέζικο βαλς αντηχούσε,
ο χορός είχε ανάψει καλά
ένας νέος μια νέα κρατούσε
και της εμουρμούριζε λόγια τρελά.

Η μαμά στη γωνιά καθισμένη
με ρυτίδες και άσπρα μαλλιά
το παιδί της εθώρ’ η καημένη
κι αναλογιζόταν κι αυτή τα παλιά.

Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν..
Σαν τραγούδι ερωτικό, σαν αστέρι διαβατικό
κι όταν είναι φευγάτα, πίσω ποτέ δε γυρνούν,

όπως δε γυρνά μια στιγμή
στην πηγή το ποτάμι που τρέχει μ’ ορμή.

Με αυτό το τραγούδι το πλάνο
άλλοι κλαίνε και άλλοι γελούν
κι ενώ γύρω τριγύρω στο πιάνο
κοπέλες και νέοι τον κόσμο χαλούν.

Μερικοί που τ’ ακούν σε μιαν άκρη
συγκινούνται και δεν ξέρουν πώς
να σφουγγίσουν με τρόπο το δάκρυ
που αποσπάζει αυτός ο σκοπός.