Πάντα κοιτάζω τ’ αστέρια
το καλοκαίρι.

Η λάμψη τους σημαδεύει
το βάθος του θόλου
με ανεξίτηλη βαρύτητα
και δεν φοβάμαι την απόσταση
που μας χωρίζει ή το σκοτάδι.

Η φωτιά τους σκάει μες στα μάτια –
φλουριά χρυσά σαν ψέμα.
Τα κοιτώ μ’ έναν χτύπο στο στήθος
ελπίζοντας ότι κάποτε θα ξυπνήσω
απ’ τον βαθύ ύπνο
θα ’χει νυχτώσει στην πόλη
το σκοτάδι θα ξετυλίγει
το μαύρο σεντόνι του στις στέγες

και τ’ αστέρια δεν θα βρίσκονται εκεί
μα κάπου αλλού αθόρυβα σβησμένα.

Ο ουρανός θα ’ναι μια έρημος
χωρίς εγκώμια
ένα δίχτυ χωρίς λαμπυρισμούς
μια αέναη πτώση
σ’ έναν κόσμο όπου όλα επιτρέπονται
και ως εκ θαύματος
απλώς αρχίζουν
να συμβαίνουν.