Οι στρατιώτες μου
με τους ιππότες μου
καλά κρυφτήκανε, μη φοβηθείς.
Μέσα στα κάστρα τους
μετράνε τ’ άστρα τους,
φωτίζουνε τον δρόμο να μη χαθείς.

Την πανοπλία μου
κι όλα τα πλοία μου
μακριά μου τ’ άφησα για να σε βρω.
Όλα τα λάφυρα
απόψε τα ‘φερα
στο κρεβάτι σου για θησαυρό.

Ο χρόνος σύμμαχος μα και εχθρός
σ’ αυτόν τον πόλεμο νικά
κι απ’ το σκοτάδι μας βγάζει το φως
και την ξαστεριά.
Την πανοπλία μου πια δε φορώ,
κοντά σου χάθηκα για να σωθώ.

Και κάθε βράδυ μου
θα ‘χεις το χάδι μου
φρουρό ακοίμητο να του μιλάς.
Με την ασπίδα μου,
την προσωπίδα μου
γκριμάτσες θα σού κάνω για να γελάς.

Κι αν οχυρώνομαι,
δες πως σκοτώνομαι
στις μάχες του έρωτα μόλις βρεθώ.
Μα εσύ τα τραύματα
τα κάνεις θαύματα,
και προσευχές μού λες για να σωθώ.