Χάθηκαν απ’ τα μάτια μας τα τάματα
καράβια ήτανε και σάλπαραν για λίγο,
λαχτάρησαν ταξίδια και κατάματα
μας θάμπωσαν σα να ‘δαμε τον ήλιο.

Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη
κι ο δρόμος δε μικραίνει με δύο βήματα,
το σώμα μου η ψυχή σου έχει διαλέξει,
μικρό καράβι σε μεγάλα κύματα.

Θαρρείς κι οι δρόμοι με οδηγούν στη φυλακή σου
και με φωνάζουνε με τ' όνομά σου μόνο
πόσες στιγμές αντέξαμε με πόνο.
Με μια διπλή κουβέρτα χώρισμα θυμήσου
θαρρείς κι οι δρόμοι με οδηγούν στη φυλακή σου.

Τσαλακωμένο τώρα από τα λόγια σου
τίναξα το φουστάνι στον αέρα,
μαζί σου είμαι κι όμως μοιάζει χώρια σου
κι η νύχτα να' ναι ίδια με τη μέρα.