Απόψε στέκομαι μπροστά σας
Δεν ξέρω αν ζω ή είμαι νεκρή
Είμαι ντυμένη με κουρέλια
Αυτά φορούσα από μικρή

Τα παπούτσια που φοράω με πληγώνουν
Μα μάλλον φταιν τα πόδια μου που μεγαλώνουν
Μου αξίζει χλευασμός και κριτική
Έτσι μου μάθανε να λέω από μικρή

Οι άλλοι δεν μου δίναν σημασία
κλοτσιές και ξύλο κι απαξίωση
σκεφτόμουν πάντα “κάτι λάθος κάνω”
έτσι μου μάθανε να κάνω από μικρή

Οι γείτονες τραβούσαν τα παντζούρια
για να μην νιώσουν του πατέρα την οργή
όταν τη μάνα μου χτυπούσε μεθυσμένος
έτσι θυμάμαι τη ζωή μου από μικρή

Και πριν προλάβει το κορμί μου
Του έρωτα τη γλύκα να γευτεί
ένας νταής προσπάθησε να κομματιάσει
ότι αγνό μου είχε απομείνει από μικρή

Όλο το μίσος που είχα χρόνια μαζεμένο
σε μια λεπίδα μαχαιριού είχε μαζευτεί
μα με ένα ουρλιαχτό μακρύ το πήρα πίσω
όλο το αίμα που είχα χύσει από μικρή.