Στου πελάγου τ’ ανηφόρια, στου Αιγαίου τα νερά / στενά
κολυμπούσε μια γοργόνα μ’ έναν ήλιο στα μαλλιά!
Θαμπωμένος την κοιτούσα, ομορφιά μου θεϊκή!
Ποια κυρά είσαι εσύ, της λέω, ποια βασίλισσα τρανή;

Πιάνεται απ’ την κουπαστή μου, με γλυκιά μου λέει φωνή,
είμαι η Θεσσαλονίκη, του Αλεξάνδρου η αδερφή!
Είναι η τύχη μου δεμένη, έχω μοίρα αλμυρή,
να γυρίζω τα πελάγη κι όλους να ρωτώ αν ζει!

Κι άμα ζει και βασιλεύει, γαληνεύω τα νερά
και τα πλοία συνοδεύω με τραγούδια και χαρά!
Μα αν μου πουν δεν ζει, θυμώνω, φουρτουνιάζω τα νερά
και τα πλοία ρίχνω μέσα στου βυθού την αγκαλιά!

Τι ’ναι αλήθεια και τι μύθος δεν γνωρίζω να σας πω,
μα παντού θα ψάξω να ’βρω το αθάνατο νερό!
Να το πιω όλο άσπρο πάτο κι έτσι αθάνατος να ζω
να γυρίζω τα πελάγη, δίπλα της να κολυμπώ!