Να ‘χα έναν τρόπο σχεδόν μαγικά
δυο μάτια σβησμένα
να ανάψω για ‘μένα.

Να ‘χα έναν τρόπο τα πρώτα φιλιά
και οι δυο να τα νιώθαμε
ξανά και ξανά.

Με πονάει που όλα τα θυμάμαι εγώ
την αρχή, τον έρωτα και τον γκρεμό,
ταξίδι μέσα στην φωτιά
και γίνονται όλα στάχτη πια.

Με πονάει η κάθε μου αναπνοή
που αναπνέω και εσύ δεν είσαι πια εκεί
τα όνειρα που κάναμε
μου ‘χες πει πως δεν θα χάναμε.

Αντί μαχαίρι βαθιά στην καρδιά
κι ας μην την κερδίζεις
στο πριν με γυρίζεις.

Πόνος υπάρχει σε πράγματα απλά
γελάω και ανοίγει
η πληγή ξαφνικά.

Με πονάει που όλα τα θυμάμαι εγώ
την αρχή, τον έρωτα και τον γκρεμό,
ταξίδι μέσα στην φωτιά
και γίνονται όλα στάχτη πια.

Με πονάει η κάθε μου αναπνοή
που αναπνέω και εσύ δεν είσαι πια εκεί
τα όνειρα που κάναμε
μου ‘χες πει πως δεν θα χάναμε.

Δεν σε ξεχνάω ποτέ δυστυχώς
γεννήθηκα έτσι καλώς ή κακώς.
Να νιώθω βαθιά μου και με μνήμη πιστή
και αυτό είναι μια ήττα βαριά και σκληρή.

Με πονάει που όλα τα θυμάμαι εγώ
την αρχή, τον έρωτα και τον γκρεμό,
ταξίδι μέσα στην φωτιά
και γίνονται όλα στάχτη πια.

Με πονάει η κάθε μου αναπνοή
που αναπνέω και εσύ δεν είσαι πια εκεί
τα όνειρα που κάναμε
μου ‘χες πει πως δεν θα χάναμε.