Νέες γυναίκες αλλά συγχρόνως
τόσο ίδιες με εκείνες που παρήλαυναν
στις πλατιές σελίδες της «Εφημερίδος Των Κυριών»,
διασχίζουν τους αιώνες,
πετάνε τους κορσέδες,
τα βαριά ρούχα,
φοράνε κάτι πιο άνετο
και κρατάνε δερμάτινες τσάντες γραφείου.
Περπατάνε στους ίδιους δρόμους της Αθήνας,
μιλάνε στο κινητό,
ένα αυτοκίνητο κορνάρει
και η ζωή συνεχίζεται.
Και κάπου εκεί
στην Καραγεώργη Σερβίας στο Σύνταγμα - στην αλλοτινή Μουσών-
μία ευτραφής κυρία μας κλείνει το μάτι,
χαμογελάει με ικανοποίηση και μας στέλνει ένα φιλί…
Κι εμείς, της αφιερώνουμε ένα τραγούδι.

Δεν το βάζω κάτω δεν τα παρατάω
Και στους ίδιους δρόμους της Αθήνας ονειρεύομαι και πάω.
Τόσοι αγώνες και θυσίες έγιναν για μένα πριν γεννηθώ
Γι αυτό, είναι λίγο το «ευχαριστώ».

Πώς αλλάζει η ζωή
με μια εφημερίδα,
να γυρίζεις σελίδα
και να βρίσκεις ελπίδα.

Πώς αλλάζει η ζωή
με μια ωραία ομάδα
μελωδία, λιακάδα
σ' αγαπάω πολύ.