Μ’ έριξε μ’ ένα του βλέμμα
Ένα απ’ τα θύματα κι εγώ
Ήταν όλα ένα ψέμα με πήγε ως τον ουρανό
Τι ηδονή, τι παραμύθι να είμαι η ξεχωριστή
Η γυναίκα της ζωής του ,η μοναδική

Μια γυναίκα δίχως σκέψη
στο συναίσθημα αν μπλέξει
κάνει ότι δε χωράει η λογική.
Για του έρωτα το δώρο,
το βαρύ πληρώνει φόρο
που αιώνες διαρκεί…

Γνωριστήκαν ένα βράδυ
όταν βγήκε το φεγγάρι
εκεί στο μαύρο κήπο,
με τον όμορφο κισσό.
Και το ήξερε ότι ήθελε
εκτός από το σώμα της
να πάρει την ψυχή της
μα δε δίστασε λεπτό.
Και έτσι άνοιξαν οι πύλες
του παράδεισου και της κόλασης,
της παράνοιας και της έκστασης,
με το πρώτο του φιλί.
Κι έτσι αγάπησε
το αμείλικτο και το άκαρδο
με τα αέρινα ποτάμια
να τη σέρνουν στη σιωπή.