Εδώ και αιώνες αναρίθμητους ζούμε μέσα στις βαθιές σπηλιές
των προγόνων μας πλάι στη θάλασσα. Περνούν οι μέρες και τα χρόνια
σ’ αυτές τις φοβερές ερημιές και ο καπνός των θυσιών ανεβαίνει
ολοένα και ψηλότερα στους αιθέρες. Κάθε ξημέρωμα οδηγούμε
τα κοπάδια μας πέρα μακριά, ως εκεί που ούτε νερό αναβλύζει
ούτε χορτάρι ψηλώνει, πίνοντας το πικρό, πικρό γάλα των γκρεμών.
Τις νύχτες που οι θεοί αποσύρονται στο σκοτάδι των βουνών
και σβήνουν τους προβολείς, φέγγει το μοναδικό μάτι μας,
αυτό που είναι ραμμένο πάνω στο μέτωπο. Μέσα στη μάταιη οργή μας
ξεριζώνουμε βουνά, εκσφενδονίζουμε πελώριους βράχους στο πέλαγος
και θρηνούμε για το δύστυχο γένος των κυκλώπων μέχρι να εκπληρωθεί
η πανάρχαια προφητεία κι εκείνος που τ’ όνομά του ήταν κανένας,
να επιστρέψει με το καράβι του από την άλλη άκρη της θάλασσας.
Αργά ή γρήγορα, τα ίδια μας τα παιδιά θα μας παραδώσουν στο δήμιο,
στη δημοκρατία του Σαλό δεν υπάρχουν αδιέξοδα.