Θα ήθελα να σου δείξω τα κόκκινα κοχύλια
στην ακτή της Κορνουάλης

ξεχωρίζω ένα και το φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου
αισθάνομαι τον ήχο του, τον ακούω να περνάει
μέσα από τα καλάμια των οστών μου, τον λατρεύω,
αναπνέω μέσα του το ξύπνημα των νεκρών μου

στέκομαι στην άκρη του νερού και νιώθω
να δημιουργείται μια νέα γλώσσα από θαλάσσιες καρδιές
αν ήμουν ποιητής θα έγραφα μια συστάδα κοχύλια
πάνω στο στήθος σου να σου φέρουν γαλήνη

όμως το μόνο που μπορώ, είναι να σου πω
πως αν προσπαθούσες να φανταστείς τα κοχύλια
θα γέμιζα μια κόκκινη λίμνη από αυτά χωρίς νερό
για να περάσεις από μέσα

δεν θυμάμαι τι ήταν πριν εδώ, και δεν γνωρίζω το μέλλον
όμως όταν κλείνω τα μάτια είσαι ζωγράφος και είσαι κοχύλι
«πώς αγαπάνε οι ζωγράφοι;», αναρωτιέμαι
ίσως αγαπάνε περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε
περισσότερο απ’ ότι σκοτώνουν ό,τι πιστεύουν

σκέψου μια δέσμη κοχυλιών που τείνουν στο άπειρο
όπως ένας καλπασμός άγριας αγάπης που σβήνει
κάτω απ’ το στήθος μου.

[η ζωή στη διάσπασή της – το μέλλον]