Αὐτὴ ἡ νύχτα εἶναι συναίσθημα χωρὶς τόπο

ὁριζόντιο τάνυσμα σὰν χασμουρητὸ
ἀπὸ τὴ σπηλιὰ τῶν χειλιῶν σου

κάθε βράδυ, ἡ ἴδια ὁριζόντια στιγμὴ

μιὰ ρωγμὴ στὴν ἐρυθρότητα τῆς ὕπαρξης

ἡ ζωντανή σου μορφὴ στέκεται μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀνάμεσα στὰ ἱδρωμένα ἀγάλματα
ἁπαλὸς κραδασμὸς ὅταν ἡ ἱστορία εἰσέρχεται
στὴν ἀνάσα – ἡ σιωπή σου ἀλλάζει σὲ μουρμουρητὸ

αὐτὴ ἡ στιγμὴ εἶναι συναίσθημα δίχως τόπο
γιατὶ οἱ τόποι ποὺ γνώρισα ἤτανε τόποι συνεχῶς σὲ φυγὴ μέρη χωνεμένα μὲς στὰ ἐρείπια τῆς ἴδιας τῆς κίνησής τους ἐσύ, ἐγὼ καὶ ὁ κενὸς χῶρος – ἀποτελοῦμε τὴν ἴδια μας τὴν ἀπουσία

[ γνωρίζουμε τόσο καλὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον δίχως νὰ συναντιόμαστε ]