Μέσα στη νύχτα την έτοιμη να εκραγεί

όλα είναι ατσάλι και αυτοσχέδια βόμβα

ναρκωμένα πρόσωπα από αβοήθητα χέρια

προσπαθούν κάτι να κρύψουν

επιλέγοντας μια σκοτεινιά μεγαλύτερη

από αυτή την άνοιξη
που όσο ανοίγει η παπαρούνα

τόσο περισσότερο σε νοιάζει η αλλεργία

Εκείνα τα κορίτσια στο αεροδρόμιο της Νίκαιας

έχασαν τον μίτο προς την Ευρώπη και πλέουν σε σκοτεινά
νερά

στο Νότο – που δύσκολα
χωράει πάνω από δυο

Κι όμως, όταν η απόσταση μεταξύ των σωμάτων καταφέρνει

Να περιοριστεί αποκαλύπτεται μια θάλασσα τόσο όμορφη

θαρρείς η ηλικία του κόσμου ξεκινάει απ’ την αρχή

Κι έπειτα, είναι κι εκείνη η μονογαμική εξουθένωση

μιας γενιάς – που η αγωνία κυριεύει μια ολόκληρη
πεδιάδα

που κανείς ποτέ δεν είδε, κι όμως όλοι πασχίζουν να τεμαχίσουν

με την βία – να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο,

όσο
το δυνατόν μακριά από τους άλλους.