άχα δεν ξέρουν από τι πηγαίνουμε οι άνθρωποι
Και γράψανε πως «συνεπεία μαρασμού»
Τα λογικά και τη ζωή του έχασε

Απ’ ώρα σ’ ώρα τον περίμεναν
Τα μέτρα παίρνοντάς του για το γαμπριάτικο
Σ’ ένα φτηνό κόντρα πλακέ
Ανάσκελα να ξαπλωθεί
Της γης του το χρυσάφι

Όμως δεν άνθισε ματαίως η ζωή μας
Εκεί που δε μας σπείρανε φυτρώσαμε
Με των ματιών μας τους βολβούς
Απότομα ψηλώνοντας στο φως

Τρέχαν τα μάτια και οι μύτες μας
Με το παραμικρό αρπάζοντας
Το βήχα και τον έρωτα
Πού να κρυφτούν δεν ξέρουν

Με σαραντάρια ακατέβατα
Και ακροαστικά της άνοιξης
Φιλάσθενοι του πάθους από κούνια

Σε άσυλα να μπαινοβγαίνουμε
Με μοίρας ελευθέρας
Και των Θεών τ’ ακαταλόγιστο
Τα πέταλα μαδώντας μιας ροδάνθης

Λουνάτικο Δαφνί Δρομοκαΐτειο
Μέρη που πήρανε αέρα τα μυαλά μας

Έξω φρενών κι έξω καρδιά
Στο κάλεσμα του δρόμου