Είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας
και στρέμματα γης να μπαλώσουμε
το πρόβλημα ήταν πως δεν γνωρίζαμε
αν βρισκόμασταν στη νύχτα της Ευρώπης
ή στο ιμιτασιόν περσικό χαλί του δωματίου

αν το κοκκινάδι στο μάγουλο ήταν αίμα
ή γλυκό του κουταλιού μολότοφ,
κι έπειτα, εκείνη η αδιόρατη μορφή
που τρεμόπαιζε μακριά, μέσα σε αλλεπάλληλες
στρώσεις μνήμης, ήταν ένα συμβάν θεού
σε αναπηρικό καρότσι
ή ο ήρωας παππούς σε μια εποχή
που δεν μπορούσε να προφέρει τ’ όνομά μου;

είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας
και στρέμματα γης να μπαλώσουμε
το πρόβλημα ήταν πως ακόμα μιλούσαμε
γλώσσα ξένη
Κίρκη εγώ, Οδυσσέας εσύ

θέριευε μέσα σου ένα τοπίο
σε καταδίωκε, δεν ήταν κρυψώνα να κατοικηθεί
λεωφόροι κατάσπαρτοι με τριανταφυλλένιες μήτρες
νεογέννητα διψούσαν, τα χείλη τους
θήλαζαν αίμα
κλωστές νοτισμένες περνούσαν απ’ τη δυσκαμψία της ανάγκης

[όταν τα μικρά παιδιά με τα καλάζνικοφ έλεγαν:
«στα ψέματα παίζαμε» έλεγαν την αλήθεια –
Στο καθένα τους αντιστοιχούσαν εκατό θάνατοι –
μόλις γύριζαν το κεφάλι τα πετύχαινε η νύχτα]