Κοιμόμουν στο φλιτζάνι του καφέ Ήμουν η μοίρα
στα χαρακώματα Βούλιαζα με τα ψηλά κλαδιά μου
στου Φιλοδήμου τα Επιγράμματα
Στον βάλτο βυθίζοντας τα μακριά πλευρά της
στα πλευρά μου οι δυνατοί μηροί της — ματωμένοι·
ένα ένα ν’ αραδιάζω τα ιδιώματά της κάτω απ’ τα γόνατά μου

Στης Στυμφαλίας τα νερά ό,τι είδα ήταν θαυμαστό
Τι ώμους και τι χέρια λεία προκλητικά και μαραμένα
Στο κέντρο της λίμνης η κοιλιά γυρνούσε πάλι
στης Κυδίλλης το τριχωτό ηβαίο το χλωρό
Κουλουριαζόταν πάνω μου Της έσκιζα τα σωθικά με τα δικά μου
Με πλοκάμια σπασμένα αράδιαζα ένα ένα τα θέλγητρά της

Λάφυρα πολέμου τα αγκάθια γύρω απ’ τη στήλη,
που ‘γιναν βιολέτες το πρωί
Το κορμί της, τρυφερό βλαστάρι
Ό,τι υπήρξε ήταν θαυμαστό

Οι ασύλληπτες μάχες του καλοκαιριού
Το γέλιο της, καθώς μεταμορφωνόταν σε μεταξοσκώληκα